Szałwia ostatnio rozpowszechniła się bardzo jako roślina kwietnikowa, ceniona ze względu na intensywną, szkarłatną barwę kwiatów oraz obfite i długotrwałe kwitnienie. Doskonale nadaje się też do dekoracji balkonów. Jedyną jej wadą jest to, że łatwo zrzuca dolne liście, trzeba więc podsadzać ją niższymi roślinami. Najłatwiej wygląda w połączeniu z białą zwisającą petunią lub białą smagliczką, a dość efektownie — ze stroiczką. Rozsadę szałwii, otrzymaną w inspektach z siewu w lutym— marcu, sadzimy do skrzynek w maju, w odstępach 20 cm. Aby rośliny silnie się rozkrzewiały, trzeba uszczykiwać końce pędów. Szałwia wymaga wystawy słonecznej i obfitego podlewania.

Roślina ta uprawiana była dotychczas tylko w ogrodach na brzegach rabat kwiatowych lub w ogródkach skalnych, można jednak zastosować ją do obsadzania balkonów. Ubiorek pochodzi z południowej Europy. Jest rośliną trwałą, czyli wieloletnią, podobnie jak bluszcz lub barwinek. Może osiągnąć wysokość 30 cm, a jego łodygi silnie rozrastają się na boki i pokładają na ziemi. Listki ma drobne, ciemnozielone, nie opadające na ziijię. Kwiaty ubiorka są niewielkie (rys. 133), białe, zebrane w ścisłe grona i pokrywające roślinę bardzo obficie w maju, a często po raz drugi na jesieni. Mają one miły zapach i długo trzymają się na krzakach, a także po ścięciu. Istnieją odmiany o kwiatach różowych i fioletowych oraz o kwiatach pełnych. Ubiorek rozmnażamy przez sadzonkowanie na wiosnę i latem— podobnie jak barwinek (patrz str. 196). Można go też, z wyjątkiem odmian ogrodowych rozmnażać z nasion, siejąc w skrzynkach dwoma rzędami na wiosnę lub nawet we wrześniu. W drugim wypadku musimy jednak skrzynki z roślinami przetrzymać w pomieszczeniu zabezpieczonym od mrozu.